چای پهلوان نوشیدنی است که امروزه در سراسر جهان از آن لذت می برند، اگرچه شکل آن ممکن است در کشورهای مختلف کمی متفاوت باشد.
عشق و ارادت و محبتی که در ابعاد کشورمان با آن چای سرو می شود کمتر در جای دیگری دیده می شود. اینجا در خانه ها، صبح با صدای جیر جیر فنجان های چای شروع می شود.
در جلسه دفتر چای سرو می شود، اما تا لحظه تعطیلات که آخرین کارمند در ساختمان اداری می ماند، به طور مداوم در ادارات چای می پزند.
چای همیشه در بازارها، مغازه ها، هتل ها نوشیده می شود، از مهمانان با فنجان چای پذیرایی می شود، خستگی کار با نوشیدن چای رفع می شود، اوقات فراغت با نوشیدن چای سپری می شود.
کارگران زحمتکش، کشاورزان، مراجعه کنندگان اداری، زنان خانه دار، انواع و اقسام مردم چای می نوشند و سرو می شوند. به گفته مردم، اهمیت چای و ارزش آن به حدی است که اگر صبح یا عصر در ساعت مقرر یا مدتی بعد از آن چای نخورند، خلق و خوی افراد خراب می شود، سرشان از درد شروع به ترکیدن می کند.
ایستگاه راه آهن کشور ما همیشه همین منظره را دارد اینجا و آنجا قطار می ایستد، آنجا مردم از هر کوپه پایین می آیند و مثل مورچه ها روی یک آب نبات دور دکه های ایستگاه پایین جمع می شوند.
این ورزشگاه مردم به تقاضای چای غفیر جمع می شود، مغازه داران قیمت های گران می گیرند و ماده ای زرد و سیاه و بی مزه مانند آب در لیوان های ارزان می فروشند که به آن چای می گویند اما چیز دیگری است.
این چیز یا خیلی رقیق است یا چند ساعت روی اجاق پخته و غلیظ می شود. این ماده یا ملایم است یا بسیار شیرین. حتی اگر مانند چای باشد، طعم، عطر و رنگ چای را کاملا از دست می دهد.
پس از نوشیدن این نوع چای، اکثر مسافران در هوس ارضای چای باقی می مانند و با کم حوصلگی این چیز را از گلوی خود می اندازند که از “ضخامت” چای می کاهد. بسیاری از مردم منتظر می مانند تا سفر به پایان برسد تا چای مورد علاقه خود را در خانه بنوشند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.